ارغوان پنجه خونین زمین ....

صبح با ذوق نرفتن به دانشگاه و  ناهار مامان پز بیدار شوی,کوله باشگاه به دوش آخرین صبح های پاییزی سال را مزه مزه کنی...

قربانی توی گوشت ارغوان بخواند....

                                         ارغوان شاخه ی همخون جدامانده ی من....

                                                                   آسمان تو چه رنگ است امروز
                                                                                            آفتابی ست هوا
                                                                                                       یا گرفته ست هنوز

بعد یک دفعه ته دلت یک چیزی هری بریزد و بی تاب شوی,یک دفعه دلشوره بگیری,یک دفعه احساس تنهایی کنی,یک دفعه....

                                         من در این گوشه که از دنیا بیرون است
                                                                   آسمانی به سرم نیست
                                                                                            از بهاران خبرم نیست

آخرین نفس برگ ها زیر قدم هایت خاموش شوند و هی دو دلی به وجودت چنگ بزند ...هی بغض توی گلویت قد بکشد...

                                        اندر این گوشه خاموش فراموش شده

                                                                    یاد رنگینی در خاطر من

                                                                                           گریه می انگیزد...

هی آسمان را نگاه کنی که حالت بهتر شود ,که آبی ببینی و دلت باز شود,غمت گم شود اما...مجبوری سرت را بالا بگیری که اشکها قل بخورند از گوشه  چشمت و لای موهایت  پنهان شوند...

                                          ارغوانم آنجاست
                                                           ارغوانم تنهاست
                                                                            ارغوانم دارد می گرید

یک دفعه انگار مشت محکمی به صورتت خورده باشد به خودت می آیی,چشم که باز میکنی  سردی آسفالت خیابان گونه ات را نوازش میکند...موبایلت کمی دورتر افتاده...دیگر صدای قربانی نمی آید...صدای هراسان مردی ست که می پرسد:" خانم حالتون خوبه؟"
نگاهش نمیکنی...موبایلت را بر میداری و راه می افتی صورتت می سوزد....درد وجودت را گرفته است,به منبع درد فکر میکنی....شاید دستت...شاید پایت...شاید هم....دلت!

جامانده1: هذیون می نویسم...خرده نگیرید به هذیونات دختربچه های 5 ساله ...

جامانده2: مرگ می تونه گاهی خیلی رویایی اتفاق بیافته,مثلا یه تصادف...اینقدر رویایی که حتی صدای بوق و ترمز ماشین رو هم نشنوی!

رفیقم کجایی...

جوجه سبز ها....
عینکو ها...
آرزو ها....
اونایی که حرف ها خوب توی ذهنشون ثبت میشه....
اونایی که تناقض ها...دروغ ها رو خوب تشخیص میدن و واکنششون در مقابل همه ی این ها سکوته...
دختربچه پنج ساله هایی که وقتی می رنجن میرن گوشه ی اتاق کز میکنن و با عروسکشون حرف میزنن....
اینا درسته که غم ها براشون خیلی پررنگه ...درسته که غم ها و ناراحتی ها از یادشون نمیره....
اما اینقدر دلشون کوچیک هست که نتونه طاقت بیاره....نتونه به زبون بیاره که.....تولدت مبارک!


جامانده:
 جهانی دروغو یه دنیا غروب و
            یه درد عمیقو یه تیزیه تیغ و
                               یه قلب مریضو یه آه غلیظ و

غم جمعه عصرو ....

        

استاد "ر" مرد اعصاب خردکنی ست....از آنها که اصلا دلش نمیخواهد درس بدهد,اصلا دلش نمی خواهد نمره بدهد,اصلا دلش نمیخواهد در مورد درس صحبت کند...همیشه بحث ها سر کلاسش به ناکجا آباد میرسد و در کمال تعجب همیشه چیزهای خوبی از دل بحث های استاد "ر" بیرون می آید.
بحث امروز از یک "استاد کلاسم دیر شده میتونم برم" شروع شد و با یک " کلاس چی؟" و "کلاس نقاشی" ادامه پیدا کرد
جالب است بدانید که در یک کلاس 55 نفری چندین نویسنده ,موزیسین,نقاش ,بازیگر,نجار و عکاس وجود داشت...آدمهایی که همه دنبال یدک کشیدن واژه ی "مهندس" بودند
و جالب تر آنجاست که از این کلاس 55 نفری تنها ده نفر تصمیم بر  ادامه ی  تحصیل در مقطع ارشد رشته ی "مهندسی" که حسابی خسته شان کرده بود ,را داشتند
و جواب هایی شبیه هم"من از اولشم هنری/ورزشی/ادبی و.... بودم ,اشتباهی سر از اینجا در آوردم!"
نوبت به من که رسید استاد با رضایت خاطر عجیبی نگاهم کرد و گفت :"خداروشکر که تو تکلیفت معلومه خانوم مهندس"دلم خواست بگویم "استاد من از اولشم ادبیاتی بود اشتباهی سر از اینجا در آوردم" اما به جایش لبخند زدم و گفتم:" بله استاد,ارشد فقط شبکه"!



آرزو نوشت:تهوع آور ترین آدمها آنهایی هستند که حرف دلشان همیشه پشت معذوریت های آدم بزرگ ها قایم میشود!!!!!!!!!!!!!